Verpleging & Behandeling

Tbs in een gesloten setting is dwangverpleging
‘Dwangverpleging’ betekent dat de patiënt wordt opgenomen in een gesloten forensisch psychiatrisch centrum (FPC) en dat hij zich binnen dat fpc aan de regels dient te houden. Verpleging is verplicht en maakt de samenleving veiliger, doordat de patiënt wordt buitengesloten.

Door de verpleging raakt de tbs-gestelde een aantal rechten uit de grondwet kwijt. Een tbs-gestelde is bijvoorbeeld verplicht zijn urine te laten controleren als daar om gevraagd wordt. Dat is een inperking van het recht op onaantastbaarheid van het lichaam.
Ondanks de verpleging heeft de tbs-gestelde wel een aantal rechten. Deze zijn vastgelegd in de Beginselenwet Verpleging Terbeschikkinggestelden (BVT).

Tbs kan behandeling zijn
‘Behandeling’ is vrijwillig. Doel van de behandeling is het verkleinen van de kans dat een patiënt opnieuw een delict pleegt (recidive). Werkt iemand niet mee aan zijn behandeling, dan zal de kans op recidive niet verminderen. De tbs wordt dan niet beëindigd.

Tbs heeft geen einddatum
Een rechter legt de tbs-maatregel in eerste instantie op voor twee jaar. Daarna kan hij de tbs steeds met één of twee jaar verlengen. Voor elke verlengingszitting adviseren de behandelaars de rechter over het al dan niet verlengen van de tbs-maatregel. Dit advies is altijd gebaseerd op de kans op recidive, op de mate van delictgevaar.

Heeft de behandeling niet het gewenste resultaat dan kan de tbs-maatregel steeds verlengd worden. Tbs kan daardoor levenslang duren.

Elke vier jaar adviseren ook twee onafhankelijke gedragsdeskundigen de rechter over het al dan niet verlengen van de tbs-maatregel. Deze gedragsdeskundigen, waaronder een psychiater, zijn niet verbonden aan het FPC.